Rezultaty opanowania sztuki Tolteków
Nie wszyscy uczniowie czarowników tolteckich osiągają najwyższy cel, jakim jest wolność od przywiązania do tego świata i uzależnienia od śmierci po przeżyciu kilkudziesięciu lat. Przykładem najbliższym jest śmierć Carlosa Castanedy spowodowana rakiem wątroby. Jednak sam Castaneda mimo kłopotów na początkowym etapie nauki, po około dziesięciu latach poczynił ogromne postępy na praktycznej ścieżce swojego życia, a także potrafił w swych książkach przekazać swą wiedzę tak, że każdy, kto chce zobaczyć podobne efekty w swoim praktycznym życiu, może to osiągnąć.
Najprostszym przykładem niech będzie umiejętność panowania nad swoim nastrojem emocjonalnym i widzenie mechanizmów działania świata na sposób różny od przeciętnego w dzisiejszych czasach, a odpowiadającego na wiele nierozwiązanych kwestii. Istnieje wielka pokusa, aby umiejętności czarownika wykorzystywać także do wpływania na innych ludzi. Don Juan wielokrotnie taką sztukę demonstrował i opisywał. Jednak polecał korzystanie z tej umiejętności w sposób ostrożny i nieskazitelny.
Naukowa metoda badań czarowników tolteckich
Biorąc pod uwagę kryteria współczesnej nauki, metodologia badań czarowników tolteckich przypomina współczesna naukę, nie przypomina w żadnym przypadku religii, chociaż przedmiotem badań czarowników jest ciało, duch i psychika człowieka i wynikający z badań pewien konkretny światopogląd. Dwa przykładowe narzędzia badawcze to widzenie rzeczywistości w postaci jej podstawy jaką jest energia i weryfikacja wiedzy starożytnych i kolejnych badaczy pod względem interpretacji, metodologii badań i praktycznego zastosowania nauk.
Czas i okoliczności powstania dzieł Castanedy
W największym skrócie książki Castanedy są sprawozdaniem z nauk, które pobierał on jako uczeń, od Indianina meksykańskiego don Juana Matusa w ciągu 10 lat. Tak o tym pisze:
1. #3PX W sobotę 22 maja 1971 roku pojechałem do Sonory w Meksyku, aby zobaczyć się z don Juanem Matusem, czarownikiem, Indianinem Yaqui, z którym byłem związany od 1961 roku. Wydawało mi się, że wizyta ta wcale nie będzie się różnić od wielu innych, jakie mu złożyłem w ciągu tych dziesięciu lat, kiedy byłem jego uczniem. Jednak wydarzenia, które miały miejsce w ciągu tego dnia i kilku następnych, stały się dla mnie niezwykle ważne. Moja praktyka u don Juana dobiegła końca. Nie była to moja arbitralna decyzja, ale prawdziwe zakończenie.
2278. #3PX W maju 1971 roku odwiedziłem don Juana po raz ostatni. Poszedłem zobaczyć się z nim w takim samym nastroju, w jakim zawsze go odwiedzałem podczas naszej dziesięcioletniej znajomości, to znaczy znowu potrzebowałem uroku jego towarzystwa.
Zapisywanie treści relacji wydłużyło się z 10 do 15 lat. Powodem była metodyka nauczania, które odbywało się zawsze w stanie podwyższonej świadomości związanej ze śnieniem lub drugą uwagą. Stan ten umożliwiał przyjmowanie nauki w sposób wyjątkowo wydajny i precyzyjny. Jednak po przejściu do normalnego poziomu świadomości uczeń potrzebował wielu lat na przypomnienie sobie tych nauk. Taki styl nauczania stosowali Toltekowie od tysięcy lat. O pracy nad przypominaniem sobie treści nauk Carlos Castaneda pisze jak następuje:
27. #9SS Jednak podczas wykonywania zadań związanych ze śnieniem, bariera drugiej uwagi pozostawała niezmieniona. Zawsze, gdy wkraczałem w śnienie, wkraczałem także w drugą uwagę, przebudzenie ze śnienia niekoniecznie oznaczało wyjście z drugiej uwagi. Przez całe lata pamiętałem jedynie drobne fragmenty moich doświadczeń w śnieniu. Większość z tego, co robiłem, była dla mnie energetycznie niedostępna. Potrzebowałem piętnastu lat nieprzerwanej pracy – od roku 1973 do 1988, by zebrać wystarczająco dużo energii i odtworzyć w moim umyśle kolejność tych wszystkich zdarzeń. Przypominałem sobie wówczas całe cykle śnienia, jeden po drugim, i w końcu mogłem wypełnić pozorne luki w mojej pamięci. W ten sposób dostrzegłem wewnętrzną ciągłość łączącą kolejne lekcje don Juana o sztuce śnienia; ciągłość, którą utraciłem, ponieważ za jego sprawą kluczyłem między świadomością świata rzeczywistego a świadomością drugiej uwagi. Ta praca jest rezultatem owego procesu odtwarzania zdarzeń.
Cytowanie
Cytowane przeze mnie fragmenty dzieła często opatrywać będę adnotacją o miejscu położenia fragmentu w całości dzieła. Umożliwi to studiującemu dzieło zbadanie kontekstu i inne działania poszukiwawcze pomocne w nauce. Każdy z tomów posiada numer poprzedzony znakiem # oraz dwie litery skrótu nazwy tomu. Przed znakiem # figuruje numer kolejny akapitu danego dzieła zakończony kropką. Np. 27. #9SS oznacza 27. akapit 9 tomu „Sztuka śnienia”.